بیماری روماتیسمی پلی میوزیت

بیماری روماتیسمی پلی میوزیت نوعی بیماری التهابی نادر است که می تواند سبب ضعیف شدن عضلات هر دو طرف بدن شود. فردی که به این بیماری مبتلا می شود، در انجام بعضی کارها از جمله حالت نشسته، سربالایی ها و بلند کردن اجسام و بالا رفتن پله ها دچار مشکل می شوند. این بیماری بیش در سیاه پوستان شایع تر از سفید پوستان است. معمولا در دهه سوم، چهارم و پنجم زندگی مشاهده می شود.البته این بیماری به جنسیت هم ارتباط دارد. معمولا زنان بیش تر از مردان درگیر این بیماری می شوند. نشانه های پلی میوزیت معمولا از چند هفته و چند ماه قبل بروز پیدا می کند. در مورد روش های درمانی باید گفت که درمانی قطعی برای این بیماری وجود ندارد ولی می توان با راه حل هایی اعم از دارو درمانی و فیزیوتراپی از پیشرفت بیماری جلوگیری کرد و قدرت عضلات را بهبود بخشید.

بیش تر بخوانید : بیماری روماتیسمی در کودکان

پلی‎ میوزیت چیست؟

بیماری روماتیسمی پلی میوزیت نوعی بیماری عضلانی است که آن را با نام میوپاتی التهابی مزمن نیز می شناسند. این بیماری عضلات و بافت ها مانند رگ های خونی که سبب تامین آن ها می شود را ملتهب می کند. این کار می تواند سبب ضعف و درد عضلانی، اغلب در دو طرف بدن شما شود. هیچ درمانی برای این بیماری مزمن وجود ندارد، اما روش های درمانی وجود دارد که می تواند به علائم کمک کند.

علائم بیماری پلی میوزیت

از شایع ترین علائم بیماری پلی میوزیت، ضعف عضلات است. در این بیماری معمولا عضلاتی درگیر می شوند که نزدیک‌ترین قسمت به تنه بدن است که هر دو طرف بدن را تحت تأثیر قرار می دهد. شروع پلی میوزیت می‌تواند سریع و یا تدریجی رخ دهد. این نتیجه در درجات مختلف از دست دادن قدرت عضلانی و آتروفی است.

از دست دادن قدرت می‌تواند به دلیل دشواری بلند شدن از روی صندلی، راه رفتن، بالا رفتن از پله‌ها یا بلند شدن باشد. مشکل در بلع و ضعف در بلند کردن سر از روی بالش نیز ممکن است ایجاد شود. گاهی اوقات، عضلات درد می‌کنند و در لمس حساس می‌شوند. بیماران همچنین می‌توانند احساس خستگی، احساس ناراحتی عمومی و کاهش وزن یا تب درجه پایین را تجربه کنند.

• ضعف عضلات تولید کننده صدا می‌تواند منجر به صدایی ضعیف (دیس فونی) شود.
• با درگیری پوست (درماتومیوزیت)، می‌توان چشم‌ها را با تغییر رنگ بنفش همراه با تورم احاطه کرد.
• تغییر رنگ مایل به قرمز در پوست، مچ پا، آرنج و زانو وجود دارد که علامت Gottron نام دارد.
• همچنین می‌تواند بثورات مایل به قرمزی در صورت، گردن و بالای قفسه سینه وجود داشته باشد.
• تغییرات پوستی می‌توانند همراه یا قبل از ایجاد ضعف عضلانی ایجاد شوند.
• توده‌های سخت رسوبات کلسیم می‌توانند در لایه چربی پوست ایجاد شوند.

بیش تر بخوانید : خار پاشنه

عوارض بیماری پلی میوزیت

عوارض بیماری پلی میوزیت در افراد مختلف متفاوت است. روند پیشرفت این بیماری کند است و نمی تواند زندگی افراد را مورد حمله و تهدید قرار دهد. کسانی که با روش های درمانی و نه به صورت خود به خودی بهبود می یابند، در معرض خطر عود دوباره این بیماری قرار می گیرند چرا که درمان قطعی برای این بیماری وجود ندارد.

در صورتی که این بیماری درمان نشود و یا درمانی که صورت می گیرد موثر نباشد، می تواند پیشرفت کند و سبب به وجود آمدن عوارضی آن و ناتوانی در افراد گردد. برخی از این عوارض عبارتند از :

• ضعف عضلانی شدید
• مشکلات تنفسی که خود می تواند سبب تنگی و نارسایی تنفسی شود.
• سرطان همراه با بیماری ریه که می تواند دلیل اصلی مرگ بر اثر پلی میوزیت باشد
• مشکل در بلع که سبب کاهش وزن و سوءتغذیه می شود و می تواند مشکل پنومونی آسپیراسیون به یک خطر تبدیل کند. در این مواقع هنگامی که قادر به بلعیدن نیستید، غذا یا مایع را وارد ریه های خود کنید.
• مشکلات قلبی از جمله نارسایی احتقانی قلب و ریتم غیر طبیعی قلب

درمان بیماری پلی میوزیت

در حال حاضر هیچ درمان قطعی برای پلی میوزیت وجود ندارد ولی یک سری راه ها وجود دارند که می توانند به درمان این بیماری کمک کنند. درمان های زودرس می توانند سببب بهبود و بهتر شدن حال بیمار شوند و قدرت عضلانی آن ها برگشته و به زندگی عادی خود ادامه دهند. این درمان ها به شرح زیر است :

• کورتیکواستروئیدها و داروهای ضد التهابی قدرتمندی وجود دارند که می توانند 4 الی 6 هفته علائم را کنترل کنند.
• سرکوب کننده های سیستم ایمنی، از جمله آزاتیوپرین ایموران، متوترکسات (روماتروکس ، ترکسال) ، مایکوفنولات موفتیل، سیکلوسپورین (ژنگراف ، نئورال ، ساندیمون) و تاکرولیموس (پروگراف). عوامل محافظت کننده کورتیکواستروئید نام دیگری برای این دسته از داروها است زیرا به پزشکان اجازه می دهد دوز کورتیکواستروئیدها را کاهش دهند و عوارض جانبی را کاهش دهند.
• فیزیوتراپی از جمله روش های درمانی موثر است که به تقویت و حفظ عملکرد عضلات کمک زیادی می کند.
• داروهای بیولوژیکی، از جمله ریتوکسیماب (Rituxan) و IVIG (ایمونوگلوبولین داخل وریدی) که امکان فعال ماندن بیماری علی رغم درمان کورتیکواستروئید مفید صورت می گیرد.

اگر این بیماری پیشرفت کند، نیاز به دیگر درمان ها همچون بلع و یا گفتار درمانی الزامی است.